Jedno z nielicznych miejsc, w którym ocalały może powiedzieć, że jest względnie bezpieczny. Kiedyś była to jedynie plątanina dzielnic mieszkalnych. Teraz jest to obmurowany teren zorganizowanej społeczności próbującej przetrwać w tych okrutnych czasach. Wszystko to dzięki mężczyźnie o imieniu Nelson Walch, kalekim weteranie wojennym, któremu wybuch ładunku EID pozbawił go lewej nogi. Podczas wybuchu epidemii wspomógł mieszkańców swoim doświadczeniem wojskowym. Zaś dzięki ogólnemu poważaniu wśród społeczności, udało mu się zorganizować ludzi do budowy wszelkiej maści barykad oraz blokowania ulic przed hordami nieumarłych.
Ludzie są nieufni w stosunku do nieznajomych. Nawet po szczegółowej rewizji, której dokonują przed wpuszczeniem do środka, wciąż istnieje ryzyko że ten człowiek może być niebezpieczny. Dochodziło do kradzieży, a nawet do rozboju. Takie uczynki ludzie karali tradycyjnym wygnaniem. W ekstremalnych przypadkach powieszeniem, bowiem szkoda naboi na to kryminalne ścierwo.
Co do jedzenia, ludzie zaczęli hodować w swych piwnicach pieczarki. Nie potrzebują one dużej ilości wody, ani żyznej gleby, mimo to mieszkańcy chętnie zaopatrują się w inne rodzaje żywności.
W osiedlu poza budynkami mieszkalnymi jest szkoła podstawowa imienia Thomasa Jeffersona, Kościół parafii Matki Teresy, supermarket "Well-Mart" (przekształcony w magazyn), park na którym zaczęto uprawiać warzywa oraz przytułku  przyjezdni (za opłatą oczywiście).

Nelson Walch